Atlantis

Eerst gaat de sirene af - en meteen is duidelijk: er valt niets goeds te verwachten. Een stem die emotieloos de zelfvernietiging aankondigt, alsof het een rampenfilm is waarin de kijkers weten dat de helden het vuur niet zullen overleven. Dan verandert alles in een razend ritme, als een hart in paniek: “heat, heat, heat” wordt herhaald, alsof de hitte van de stad in je slapen pulseert.

En daarin schuilt een vreemd genoegen: de apocalyps verandert in een dancenummer. Monsters hebben de straten veroverd, maar je voeten tikken het ritme mee en de stem uit de luidsprekers klinkt niet meer bedreigend, maar eerder opzwepend. Het resultaat is een mix van horror en disco, waarbij de evacuatie meer lijkt op een feestje in de laatste minuten van het daglicht.