Los días que vendrán

Er zijn liedjes die klinken als een briefkaart die je toevallig tussen de bladzijden van een oud notitieboekje vindt. Op het papier staat vervaagde inkt, maar zodra je het leest, komen de geur van koffie, de stem van je moeder en het licht van een kaars voor zonsondergang tot leven. Het is allemaal zo kwetsbaar, bijna gewichtloos, maar juist daarin ligt de kracht: in het vermogen om kleine details te bewaren, alsof ze de tijd kunnen bedriegen.

In de melodie voel je een tedere koppigheid: het onvermijdelijke niet afstoten, maar het tegen je borst drukken en zeggen: nou ja, alles gaat voorbij, en dat is ook goed zo. De ironie van het lot is dat de eeuwigheid niet bestaat uit grootse overwinningen, maar uit fluisteren in het oor, uit maanlicht in april en uit een glas champagne om middernacht. Zo gaat dat - één moment, en het lijkt een heel leven.