Pide un deseo por mí

De bries bereikt de kust, alsof iemand stilletjes het toneel heeft aangepast - en plotseling wil je niet jong sterven, maar de nacht tot in de eeuwigheid verlengen. Er is hier geen pathos, alleen een eenvoudig, bijna kinderlijk verlangen om hogerop te komen en langer te blijven: later komen, samen vertrekken, of helemaal niemand binnenlaten. Van binnen klinkt een tederheid die je soms wilt stelen en meteen naar de hel wilt sturen, om dan weer in slow motion naar alles te kijken - als een film waarin elke scène perfect is opgebouwd, zelfs als het einde in tweeën moet worden gedeeld.

Wensen worden half overgebracht, als geheimen die je niet helemaal kunt prijsgeven - je kunt ze beter in je koffer bewaren en beloven dat ze geen zware last zullen zijn. Vrienden en bedriegers flitsen op de achtergrond, de maan staat in het midden en de relaties zien eruit als schilderijen: fris, een beetje gewaagd, bijna als fresco's van Goya in beweging. Het is een soort spanning met een twist - wanneer de liefde dichtbij is, maar je toch grenzen wilt stellen en ruimte wilt laten om zelf te kunnen ademen.