Peregrino

Het lied ruikt naar het stof van de weg en de hete wind uit de bergen. Je hoort de voetstappen van een blootsvoetse reiziger - een wijze man of een simpele ziel, die moe is van de strijd met zichzelf en eindelijk heeft besloten te erkennen: je ergste vijand is altijd je spiegelbeeld. Maar ook vergeving is daar, in diezelfde spiegeling, alleen iets zachter, als een olijfgroene schaduw onder de brandende zon.

De muziek wiegt als de stroming van een woeste rivier, soms omhullend, soms adembenemend. In deze melodieuze bezweringen schuilt het verlangen om uit het nest te vliegen, duizeligheid te ervaren, maar tegelijkertijd te schuilen in de hoogste hut op de berg, waar je gewoon kunt ademen en zwijgen.

Het klinkt als een vreemd gebed voor degenen die te lang hebben geprobeerd hun belangrijkheid aan de wereld te bewijzen, en vervolgens hebben begrepen dat het veel eerlijker en rustiger is om een zoon van de aarde te zijn en vrede te hebben met je innerlijke, oeroude ‘ik’.