Collar

De stem klinkt hier alsof er een slot op de deur is gezet: het lijkt alsof je hem een beetje kunt openen, maar het gekras van de sleutel herinnert je meteen aan de angsten en trots die je ziel harder verstikken dan welke kraag dan ook. Elk woord komt met moeite, als een steen die al lang van de schouders had moeten worden gegooid, maar hardnekkig op zijn plaats blijft.

Er schuilt ironie in het erkennen van de eigen “stijfheid” - de taal is niet lui, maar gewoon verstrikt in knopen, alsof een kat hem niet uit honger, maar voor zijn plezier zorgvuldig heeft verstopt. En in deze spanning komt warmte naar voren: metaforen veranderen onhandigheid in poëzie en verwarring in een compliment. Want achter al dat stotteren gaat iets eenvoudigs schuil: de kracht van gevoelens, die luider is dan welke woorden dan ook, zelfs als ze zo moeilijk uit te spreken zijn.