Zweifelturm

Dromen vallen met zo'n klap in duigen dat je het gevoel krijgt dat je zelf kleiner en onbeduidender bent geworden, als een hoopje as in de koude wind. Maar van binnen, onder al dat roet, smeult er nog steeds een vlammetje. Het is koppig als een kinderlijke wrok en heet als een kus waarvan je niet weet of die verlichting of nog meer pijn zal brengen.

Er zit iets vreemd troostends in: laat het leven maar slaan als een mes, laat het advies om ‘op te staan en je kroon recht te zetten’ maar klinken als een spot, toch komt er kracht. Die zit in woede, in teleurstelling, in lachen door je tanden. En in het feit dat zelfs op het dieptepunt nog steeds het geknetter van kolen te horen is, die beloven: “Er komt een vlam. We wachten nog even.”

En laat de twijfels zich uitstrekken als een eindeloze zee zonder kusten, één gedachte geeft steun - je kunt branden, zelfs als iedereen om je heen ervan overtuigd is dat er al lang alleen nog maar as over is.