Забирай свої речі

De kamer lijkt even stil te staan - een zachte kat op het kleed, een nog warme mok op tafel en een dun web van draden, die nu belangrijker lijken dan dramatische bekentenissen. Vreemde spullen zien er misplaatst uit, als oude aantekeningen in een vreemd dagboek; er blijft alleen een hol geluid van over en een koude kop melk - een metafoor die geen antwoord vraagt. De nachtelijke routine - een beetje sigarettenrook in de ochtend, een glas water op het nachtkastje, een stille wandeling naar de sterren - verandert het afscheid in een reeks kleine, bijna gezellige rituelen.

De gitaar ligt weer op de knieën en in plaats van rouw ontstaat er een rustig, ironisch drama - een lied over dat het leven eenvoudiger kan zijn: wandelen, glimlachen naar voorbijgangers, niet blijven hangen in verklaringen. Vrienden luisteren en horen geen tranen, maar rustige zekerheid: het huis is als een podium, de wereld is zo wonderbaarlijk dat je haar altijd vanuit een nieuw perspectief kunt bekijken. Al deze lichtheid is geen vlucht, maar een zorgvuldig gepakte koffer met nieuwe gewoontes, waar uiteindelijk alleen plaats is voor wat verwarmt.