Дзвони

De nachtelijke piepjes strekken zich uit als de bandjes van een oude cassettedeck - langzaam, dof, en onwillekeurig hoor je daarin de hartslag die aan niemand meer toebehoort, behalve aan de lege kamer. De telefoon vliegt door het raam, als een zinloze protest, maar zelfs de scherven zijn niet in staat om die stemopname te vernietigen, die in mijn hoofd is blijven hangen en zich in herhalingen voortzet.

De stem wordt een verzameling - een bewaarde melodie die in het geheugen past en langzaam de dromen verdringt. Tussen het gelach van vreemde omhelzingen en het verlangen om te verdrinken in de vertrouwde warmte ontstaat een vreemde, pijnlijke eerlijkheid: je kunt bij iedereen zijn, maar je kiest één enkel ‘bel me’ - als een oude, gespannen snaar die elk moment kan breken.

De stilte is kleverig, als de nacht na een ruzie: ze verliest haar kracht niet door het zonlicht, maar trekt de angsten perfect in de gebruikelijke lussen. En in deze bijna alledaagse melancholie schuilt een soort ironische luxe - wachten op een regenachtige dag, zodat ten minste een druppel van het weer buiten het innerlijke onweer rechtvaardigt. Uiteindelijk is een gevoel slechts een reeks signalen, maar om de een of andere reden is soms één telefoontje midden in de nacht voldoende om alles weer echt te maken.