Point of View

De adem blijft steken tussen ‘vaarwel’ en ‘wacht’ - en plotseling blijkt dat de angst voor de dood een leraar in het leven kan zijn. Een combinatie van opwinding en tederheid: de kindertijd verlangt, de volwassenheid maakt zich zorgen, en ergens in een hoekje tikt het hart rustig als een metronoom. Het verzoek om liefde vanuit een ander perspectief te bekijken klinkt als een notitie in een dagboek - eerlijk, een beetje ongemakkelijk en heel menselijk. De stem lijkt van bril te wisselen: eerst alles in close-up - tranen, twijfels, bekentenissen - dan vervaagt het beeld en laat het zien dat vrolijk zijn net zo reëel is als beven van verlies. Warm, bijna huiselijk, en met een vleugje ironie: liefde is hier geen ideaal, maar een ambacht - dat aandacht en wederzijdse oefening vereist.