Beschrijving
Het is herfst in de stad en mijn hart zingt met trillende akkoorden: gevallen bladeren als vergeten ritmes, een verzoek - nu meteen, zonder uitstel. Een nerveuze meter die voortdurend zichzelf probeert in te halen - laat zich niet vastbinden met een lint en duldt geen preken: gewoon blijven dansen, niet in stukken vallen. De nachten fluisteren nachtmerries die je verhinderen op te staan, en om de hoek schreeuwt iemand nog steeds naar de hemel en brengt snoep mee naar huis, alsof je daarmee het gat in het huis kunt dichten. Al deze kwetsbaarheid is tegelijkertijd grappig en pijnlijk; je wilt de angst aanmoedigen en zeggen: “Stop met bonken, laten we verder leven”. Het gevoel alsof de strakke mars plotseling een persoonlijke, trillende trommel is geworden - en dat maakt het op de een of andere manier warmer.
Songtekst en vertaling
De songtekst van dit nummer is nog niet toegevoegd.