tell me whats up

Het geraas van de metro, diefstal bij de halte, gaten op de röntgenfoto van de hersenen, eindeloze “wat is dit voor onzin?” in mijn hoofd - dit alles vermengt zich tot een chaotische stroom van gedachten, die tegelijkertijd misselijkmakend en grappig zijn. Het lijkt een bekentenis, maar het is ook een stand-up over het leven, waarin depressie gewoon een woord in het vocabulaire is en het geloof in samenzweringen samengaat met de zorg voor vrienden die ‘achter de tralies’ zitten.

De pulserende beat houdt je vast als een trekje nicotine: scherp, bitter, maar noodzakelijk, totdat de leegte je overspoelt. Er zijn hier geen genres, regels of fatsoensnormen - alleen een onrustig brein, opgesloten tussen vier muren, en de wens om één simpele vraag aan de wereld te schreeuwen: “Wat is er eigenlijk aan de hand?”