vampire diaries

Opgesloten zitten tussen vier muren kan erger zijn dan welke vloek dan ook. Als de zon schijnt, is dat geen vreugde, maar een straf, en de enige manier om het leven te voelen is wachten tot het donker wordt. Hier blijkt eeuwige jeugd een valstrik te zijn, een kruis om de nek een experiment, en zie je vaker begraafplaatsen dan kerkmuur. Het klinkt allemaal als een tienerrebellie die eeuwig duurt: met hoektanden voor de camera, met vleugels die je zelf hebt moeten afsnijden. En daarom klinkt het verzoek om ‘hier weg te halen’ niet grillig, maar wanhopig - alsof in elk woord het verlangen trilt om nog één keer in de zon te rennen, zelfs als het de laatste keer is.