Nemo

Liefde gedraagt zich soms als een halfvol glas in de bioscoop: het glas is er wel, maar waarom is het van binnen zo leeg? De vragen volgen elkaar in rap tempo op: wist je het, begreep je het, hield je het te stevig vast? Uiteindelijk klinkt het allemaal als een vreemd gesprek met echo, waarin je in plaats van antwoorden alleen je eigen twijfels hoort.

De muziek lijkt te schommelen tussen zachte tederheid en nerveuze trillingen, en temidden van dit alles flitst een grappig detail: er zijn geen tranen gevloeid, behalve die ene keer bij “Nemo”. En dat maakt het nog triester - wanneer een tekenfilm je meer raakt dan een mens.