Florence

Liefde lijkt soms op een lijstje met onvervulde wensen: bel me, kom langs, kijk me in de ogen, blijf bij me. Maar het tegenovergestelde gebeurt: hoe harder je vasthoudt, hoe sneller het wegglijdt. In het lied klinkt dit als een stille koppigheid van het hart, dat al van tevoren heimwee heeft, nog voor het afscheid. Het resultaat is een teder paradox: het verdriet om wat niet zal gebeuren, vermengt zich met de warmte van wat er al is. En dat doet pijn, maar het is ook echt levendig.