Pensão

Het lijkt wel een liedje dat rechtstreeks uit de capuchon klinkt, die niet voor de stijl is opgezet, maar om de blikken en vragen van mensen te ontwijken. Alles is te veel: gevoelens, fouten, verwachtingen van anderen, het lawaai in je hoofd. Waar liefde zou moeten zijn, zijn achterdocht en een pensioen voor een kind. Waar je stilte wilt, zijn luide conclusies en de monden van anderen. De hartslag is onregelmatig, gedachten vallen uit elkaar als schroefjes uit een oude console. En de stem lijkt op de zenuwen te werken: snel, scherp, zonder excuses. Het nummer gaat niet over medelijden. Over vermoeidheid. En over hoe het is om midden in een leven te staan dat niemand van plan was te vereenvoudigen.