07;07

Als je hoofd in de wolken is en je hart klopt, maar op de een of andere manier met moeite, wil je gewoon op ‘pauze’ drukken en even stil zijn. De ochtend begint met een engel en eindigt met iemands tanden, in een mengeling van zweet, bloed en lichte paranoia. Alles is een beetje versleten, als een oud T-shirt van een festival, waarvan je je niet meer kunt herinneren of je eronder hebt gehuild of gewoon te dronken was. Dit is een nummer voor wie dacht dat hij al gewend was aan de innerlijke hel, maar opnieuw verbaasd was over hoe luidruchtig het daar is. Triest, somber, eerlijk. En tegelijkertijd met een soort puberale uitdaging aan de wereld: “Ik val misschien uit elkaar, maar ik ren nog wel even door.”