Cantando Sem Voz

Het klinkt als een brief die onderweg is geschreven - op de knieën, tussen haltes en herinneringen. Een beetje verfrommeld, een beetje te laat. Maar heel eerlijk. Het lijkt alsof alles al gebroken en in duigen gevallen is, maar de mens gaat toch door - door de straten, door zijn herinneringen, in een cirkel. Hij zingt bijna zonder stem, omdat zijn hart al leeg is. En het enige wat overblijft is hoop. Een hoop die ergens tussen ‘misschien’ en ‘waarschijnlijk’ leeft. Melancholie zonder hysterie, gewoon met een zacht “talvez” op repeat. Want sommige gevoelens horen niet thuis in het hier en nu, maar in het geval dat je elkaar in een ander leven, in een andere wereld, op een andere route... weer tegenkomt.