Keltische punk

Keltische punk is een muziekgenre dat de energie van punkrock combineert met de melodie en instrumentatie van traditionele Keltische muziek. Het ontwikkelde zich in Engelstalige landen met een sterke Ierse en Schotse diaspora – het Verenigd Koninkrijk, Ierland, de Verenigde Staten en Canada. Het wordt vaak gezien als een muzikale vorm van identiteit voor emigrantengemeenschappen.

De oorsprong van Celtic punk gaat terug naar het midden van de jaren 70, toen de punkscene in Londen en Dublin zich snel ontwikkelde. In de jaren negentig, met de opkomst van onafhankelijke labels en clubscènes, vestigde het genre zich in de alternatieve cultuur. Bijzonder actieve centra werden de Bostonse club The Rat en de Dublinse scene rond het label Stiff Records.

Muzikaal gezien kenmerkt Keltische punk zich door een rijk geluid, waarbij naast elektrische gitaren en drums ook doedelzak, viool, fluit, banjo en accordeon worden gebruikt. De basis is een snel tempo, een maatsoort van 4/4 en een geaccentueerd ritme. De vocale stijl neigt meestal naar ruw, emotioneel zingen met elementen van recitatie. Thematisch behandelen de liedjes sociale onrechtvaardigheid, migratie, nostalgie, familie- en gemeenschapswaarden, vaak met een ironische of satirische ondertoon.

De erkenning die Celtic punk kreeg, was niet alleen onder fans van de punkcultuur, maar ook op folkfestivals. Media en internet hebben een belangrijke rol gespeeld bij de popularisering van het genre: sinds het midden van de jaren 2000 hebben videoclips van Keltische punkbands miljoenen views verzameld.